Godot'yu Beklerken: Kirli bir dans, tertemiz bir gözyaşı

Tiyatro Antilogos’un sahneye taşıdığı Godot’yu Beklerken, hikayeyi Kıbrıs’ı ayıran çizgilere taşıyan, bol eğlenceli ve biraz da hüzünlü bir dostluk hikayesi.

Maltepe Belediyesi’nin düzenlediği 3. Uluslararası Maltepe Tiyatro Festivali’nin ilk gününde Güney Kıbrıs’tan gelen Tiyatro Antilogos, dostluk ve barış temalı iki dilde sahnelenen oyunuyla, ortaya güzel bir iş konduğunda sahneden seyirciye yansıyan ve çoğalan o güzel ışığı bize yeniden hatırlattı. Seyircisinden ayrı düşen tiyatronun kanlı canlı varlığını yeniden hissettik. Tiyatro Antilogos (Güney Kıbrıs), Samuel Beckett’ın ünlü eseri Godot’yu Beklerken’i bambaşka bir dünyaya taşıyor. Evet, oyunun iki karakteri yine Godot’yu bekliyor, yine metnin temelleri, hikayenin altına yerleştiriliyor ama bir üst katmanda bu kez Kıbrıs’ın bölünüşü ve biri Rum biri Türk iki karakterin arkadaşlığı yer alıyor. İki arkadaş Gogo ve Didi (aslında Estragon ve Vladimir), her gün aynı noktada Godot isimli karakteri bekliyorlar. Her gün alışkanlıkların hayalle gerçek arasındaki çizgileri sallandırdığı noktalarda kah gülüp eğleniyor, kah kavga edip küsüyorlar. Duyguların renkleri değişse de iki arkadaşın dostluğu her zaman suyun üstünde, hayatta kalmayı başarıyor. Günlük kavgaların çok büyük bir test sayılmayacağını söyleyebiliriz ama Gogo ve Didi, bir kulübenin dibinde, radyodan ülkenin bölündüğünü dinliyorlar, dip dibe duran dizleri ayrılıyor, yüzleri seyirciye dönüyor, sahne akıyor, yeniden kavgalar, yeniden eğlence, derken Gogo ve Didi, bu aslında deprem benzeri hadiseden de dostluklarını sağ çıkarmayı başarıyorlar.

İki bedenin ortak dansı

Kostas Silvestros’un yönettiği, İzel Seylani ve Yorgos Kiriaku’nun can verdiği oyunda, iki oyuncunun uyumu ve performansı hayranlık uyandırıcı. Oyun boyunca iki karakterin atışmalarını, kavgalarını ve eğlencelerini izliyoruz. Sık sık absürt noktalara çekiliyor, birbirlerine sarıldıkları noktada biz de seyirciler olarak ikiliye sarıldığımızı hissediyoruz. Aslında iki bedenin kirli ve mutlu dansını izliyoruz. Tepeden tırnağa hem bedenlerin hem ağızların dans ederek bütünleştiği bir performans bu. Karagöz Hacivat göndermesi de içeren, Rum şarkılarını da ekleyerek her iki kültüre selam veren, iki kültürü yan yana dans ettiren bir hikaye sahnede izlediğimiz. Her ne kadar iki farklı dilde konuşsalar da sık sık jestler ve bir dile ait olmayan ham sesler araclığıyla bu farklılık bir var olup bir kayboluyor. Hem farklılığın sürekli varlığını hem de zıddını aynı anda hissediyoruz.

Kollarımız açık kalabiliyor mu?

Oyun boyunca iki karakter sürekli atışırken ara ara bir kulübenin dibine gittiklerini ve oradaki radyodan gelen sesleri dinlediklerini görüyoruz. Burası da oyunda tertemiz gözyaşlarının döküldüğü yer. Üzerinden bir söğüt ağacının sarktığı kulübe, kendilerini asmayı bile düşündükleri kulübe aslında. Oyunun bir noktasında canlanan söğüt ağacının altında iki karakterin kulübenin penceresinden bir fotoğraf karesi gibi gözüktükleri bir an var. Bu anı aklımın bir kenarına atıyorum izlerken. Her dostluk biraz da böyle bir fotoğraf karesi. Onlarca küçük hikayeyi bir karede taşıyan iki yüz ifadesi. Yönetmen Kostas Silvestros, bu neresine dokunasınız acıyacak iki bitap karakterin hikayesini dönüp dolaşıp bu tertemiz köşeye taşıyor. İki bedenin kirli ve mutlu dansını taşırmadan, görüntüyü kirletmeden aktarıyor. Buradan ötesi, izleyicinin içine düşen bu fotoğrafın orada ne kadar kirletilmeden tutulacağı. Yani barışa, dostluğa, kardeşliğe bizim ne kadar gölge düşüreceğimiz, ‘ama’ ekleyeceğimiz, şüphe katacağımız… Gogo ve Didi’nin her şeye rağmen dönüp dönüp kucaklaştığı gibi, biz de her zaman kollarımız açık kalabiliyor muyuz? Yoksa o bölünen çizgilerin içinde, konforlu alanlarımızda daha mı huzurluyuz? Sorumuz bu…